در اوایل سال 1399 هجری شمسی، وقتی کوید 19 در افغانستان شیوع کرد و برای پیشگیری آن وزارت صحت عامه کشور شهرهای پرجمعیت افغانستان از جمله کابل (پایتخت کشور) را دستور قرنطینه داد، ما با جمعی از دوستان، هیئت امنا، شماری از بزرگان مسجد جامع و حسینیه شهدا، فعالین فرهنگی و جوانان دور هم جمع شدیم و طرح اولیه بنیاد خیریه شهداء ریختانده شد که پس از مشوره های زیادی تأسیس گردید. 

پیش از این که بنیاد خیریه شهدا تأسیس شود، سال های قبل یک سلسله کارهای فرهنگی و کمک های مقطعی برای نیازمندان جامعه داشتیم. توزیع این سلسله کمک ها ما را متوجه فقر شدید مردم ساخت. با جمعی از دوستان، بزرگان، متمولین و خیرین مشوره کردیم که در راستای فقرزدایی از درون جامعه کارهای بزرگتر و سازمان یافته تر انجام شود. برعلاوه آن لازم دانستیم که این کمک ها از آدرس و کانال مشخص توزیع شود که منجر به تولد بنیاد خیریه شهدا گردید.

یکی دیگر از انگیزه های ایجاد بنیاد خیریه شهدا، توزیع کمک از آدرس های گوناگون به خانواده های فقیر بدون در نظرداشت سطح فقر و اولویت بندی آن ها بود. چون خیرین نظر به توانمندی شان تعدادی از فقرا را که می شناختند یا کسانی معرفی می نمودند، برای آنها بدون تفحص از وضعیت زندگی آنها کمک می کردند. ضمنا دیتابیس از فقرا را هم نداشتند که در بین شان اولویت بندی کنند.

لذا کمک هایشان بی رویه و بدون در نظرداشت سطح نیازمندی ها توزیع می شد. از سوی دیگر برخی خانواده های سودجو خود را فقیر جلوه داده و کمک های گوناگون را از آدرس های گوناگون دریافت می کردند و فقرای واقعی به حال خود باقی می ماندند. این موارد از مهم ترین مؤلفه هایی بود که بنیاد خیریه شهدا تأسیس گردید.